Θάτσερ στο ελληνικό ποδόσφαιρό!

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Ακόμα ένα θλιβερό επεισόδιο στο σίριαλ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο θάνατος του φιλάθλου του Εθνικού. Όμως δεν έχει σημασία τι λέμε σε κάθε τέτοια περίπτωση. Για άλλη μια φορά πολλά θα ακούσουμε και ακόμα περισσότερα θα γραφτούν στον Τύπο. Σημασία έχουν οι πράξεις. Και πράξεις δεν βλέπουμε. Η αναβολή των αθλητικών γεγονότων του ερχόμενου Σαββατοκύριακου, είναι σωστή συμβολικά, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα στη ρίζα του.

Δεν είμαστε η πρώτη χώρα του πλανήτη στην οποία ο γηπεδικός χουλιγκανισμός έκανε την εμφάνιση του. Υπάρχει άλλωστε, το πιο γνωστό παράδειγμα. Αυτό της Αγγλίας πριν από κάποιες δεκαετίες. Εκεί που το φαινόμενο ίσως ήταν ακόμα πιο «άγριο». Ήρθε η –κατά τα άλλα αμφιλεγόμενη- Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Αγγλίδα πρωθυπουργός πήρε σκληρά μέτρα, σε μια προσπάθεια να «σβήσει» τον χουλιγκανισμό στη χώρα. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή: αποκλεισμός των Αγγλικών ομάδων για 5 χρόνια από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις!

Πολλοί προσάπτουν στη Θάτσερ, ότι παρά τις πολιτικές πρωτοβουλίες της σε ότι αφορά την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού στα γήπεδα… ήταν άσχετη με το ποδόσφαιρο. Και πιθανότατα έχουν δίκιο! Η Αγγλίδα πρωθυπουργός μπορεί να μην είχε πάει ποτέ σε γήπεδο. Πιθανόν να είχε δει μόλις ελάχιστα ματς στην τηλεόραση. Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά; Το αποτέλεσμα μετράει και αυτό το βλέπουμε σήμερα στα Αγγλικά γήπεδα.

Βεβαίως, για να τα λέμε όλα, εκείνη την εποχή οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν είχαν συμφωνίες τηλεοπτικών δικαιωμάτων και επιπλέον συμφωνίες με χορηγούς οι οποίες περιλαμβάνουν πολύ ισχυρές οικονομικές ρήτρες. Άρα γίνεται εύκολα κατανοητό ότι μια τέτοια απόφαση σήμερα, προφανώς θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να υλοποιηθεί. Από την άλλη πλευρά, μια τέτοια κίνηση στην εποχή μας, θα «πονέσει» ακόμα περισσότερο την τσέπη των προέδρων των ομάδων. Και έτσι ίσως αποφασίσουν να λάβουν και αυτοί –επιτέλους- πρωτοβουλίες για να προστατευόσουν το προϊόν και το… πορτοφόλι τους.

Το «μαχαίρι» πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο. Ναι, αυτή η φράση που ακούμε πολύ συχνά εδώ στην Ελλάδα, αλλά μοιάζει… διακοσμητική. Δεν μπορείς να βλέπεις το ίδιο σκηνικό συνεχόμενες φορές και να μην κάνεις σαν κράτος απολύτως τίποτα. Αλλά τι να περιμένουμε, σε μια χώρα στην οποία μπορώ εγώ και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να πάμε σε ένα γήπεδο, να πετάξουμε το οποιοδήποτε αντικείμενο στον αγωνιστικό χώρο, να τραυματίσουμε κάποιον αθλητή ή θεατή και μετά να γυρίσουμε… σαν κύριοι στα σπίτια μας. Χωρίς (πιθανότατα) κανείς να μας συλλάβει.

Και για να μην τα ρίχνουμε όλα στο κράτος, φταίμε και εμείς. Νομίζω ότι πλέον έχουμε συνηθίσει το θέαμα και δεν μας ξενίζει. Δεν αντιδρούμε. Δεν ζητούμε αλλαγές, ουσιαστικά. Μπορεί να «φωνάξουμε» 1-2 μέρες και μετά πάμε παρακάτω. Μια φράση που είχε πει πριν μερικές ημέρες ο πρόεδρος του Εθνικού, με αφορμή τον σοβαρό τραυματισμό του φιλάθλου (πριν αυτός φύγει από τη ζωή), τα λέει όλα: «Δέκα λεπτά μετά τον σοβαρό τραυματισμό του φιλάθλου στην Κρήτη, όλο το γήπεδο πανηγύριζε την επίτευξη ενός γκολ».