14/10/14

Το γκέτο του Πολυτεχνείου

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Αρκετές φορές, δημιουργούνται ερωτήματα σχετικά με εκδηλώσεις και δράσεις οι οποίες πραγματοποιούνται εντός των (δημόσιων) Πανεπιστημίων. Παρόμοια ερωτήματα γεννιούνται διαβάζοντας τις λεπτομέρειες για το παρακάτω event: Εκδήλωση- συζήτηση, λέει, με θέμα «Ένοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση». 


Στη συνέχεια οι λεπτομέρειες γίνονται… ακόμα πιο πικάντικες. Στην εκδήλωση θα μιλήσει μέσω τηλεφώνου ο Νίκος Μαζιώτης (ναι, ο γνωστός). «Θα ακολουθήσει πάρτι οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα του Ν. Μαζιώτη» αναφέρει μεταξύ άλλων η πρόσκληση.

Το event θα γίνει τις προσεχείς ημέρες. Μέσα στο Πολυτεχνείο, που υποτίθεται πρέπει να είναι χώρος σπουδών και γνώσης. Μέσα σε έναν δημόσιο χώρο, τον οποίο όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες πληρώνουμε από την τσέπη μας.

Κάπου εκεί σου έρχονται στο μυαλό… τα αιώνια ερωτήματα: Που είναι σε τέτοιες περιπτώσεις οι αρμόδιοι για την λειτουργία του εκάστοτε Πανεπιστημίου; Δεν γνωρίζουν; Μήπως γνωρίζουν; Κι αν γνωρίζουν γιατί δεν επεμβαίνουν; Μήπως φοβούνται για τη θέση τους ή ακόμα και για την σωματική τους ακεραιότητα; Κι αν όντως φοβούνται, γιατί δεν παραιτούνται, έτσι ώστε τη θέση τους να αναλάβουν κάποιοι πιο θαρραλέοι άνθρωποι;

Στην παρούσα περίπτωση, διαβάζουμε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι κάποια άτομα κλείνουν… ρεζερβέ μια αίθουσα δημόσιου Πανεπιστημίου, για να βγάλει λόγο διά τηλεφώνου ο Νίκος Μαζιώτης και για να υπάρξει οικονομική ενίσχυση προς τον ίδιο.

Πως θα μας φαινόταν αν, για παράδειγμα, μια άλλη ομάδα, «έκλεινε» μια αίθουσα μέσα στο Πολυτεχνείο για να βοηθήσει τον Γιώργο Ρουπακιά. Τον βασικό κατηγορούμενο για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Λέγοντας μας μάλιστα, ότι ο Ρουπακιάς θα κάνει live τηλεφωνική παρέμβαση μέσα από τη φυλακή, κατά την διάρκεια της εκδήλωσης.

Πως θα μας φαινόταν, αν άλλοι 10 άνθρωποι, αποφάσιζαν ότι θέλουν να κάνουν αντίστοιχη εκδήλωση, εντός του Πολυτεχνείου, για τον καταδικασμένο Κώστα Πάσσαρη. Εκτός αν αποφασίσουμε, ότι το κάθε δημόσιο Πανεπιστήμιο μπορεί να «ανέχεται» οποιουδήποτε είδους εκδηλώσεις. Ανεξαρτήτως θεματολογίας και συμβολισμών. Ακόμα και αυτό… το τρελό σενάριο, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Αν όμως, πάμε στον άλλο δρόμο και αποφασίσουμε ότι τα Πανεπιστήμια θα είναι πραγματικά χώροι γνώσης, και δράσεων μέσα στα πλαίσια του νόμου, τότε τέτοιου είδους events δεν χωρούν.

Σε αυτή την ιστορία όλοι έχουν το μερίδιο εύθηνης τους. Οι «καπετάνιοι» των Πανεπιστημίων που «σφυρίζουν» αδιάφορα. Οι εκάστοτε πολιτικοί για τον ίδιο λόγο. Τα Μέσα Ενημέρωσης, για τον ίδιο λόγο. Τώρα γίναμε λίγο μονότονοι, είναι η αλήθεια. Δεν έχω δει κάποιο ελληνικό ΜΜΕ, να καυτηριάζει για παράδειγμα το θέμα με τον περιβόητο ιστότοπο του Indymedia. Ένας ιστότοπος ο οποίος λειτουργεί, εδώ και χρόνια, χρησιμοποιώντας τσάμπα ως στέγη, χώρους εντός του Πολυτεχνείου. Αναρωτιέμαι, αν εγώ και άλλοι 10 τυχαίοι άνθρωποι μαζευόμασταν για να στήσουμε ένα site, θα μπορούσαμε να κλείσουμε ρεζερβέ ένα χώρο μέσα σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο;

Μερίδιο ευθύνης –αν και μικρότερο- έχει και η σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών, η οποία ναι μεν είναι αντίθετη με όλα αυτά, αλλά αρκείται σε ρόλο παρατηρητή. Χωρίς να αντιδρά. Σαφώς είναι δύσκολο μια κοπέλα 18 ετών, μπαίνοντας σε μια δημόσια σχολή, να βγάλει έξω τους άλλους που κάνουν εκδήλωση… προς τιμήν του Νίκου Μαζιώτη. Σαφώς υπάρχουν κίνδυνοι. Ωστόσο, το σίγουρο είναι ότι η αλλαγή δεν θα έρθει με την λογική του «εντάξει, ας μην μπλέξουμε. Υπομονή  για 4 χρόνια, να αποφοιτήσουμε και να τελειώνουμε». Πρέπει να υπάρξουν συνολικές δράσεις.

Κάποιοι λένε, «έχουμε τα Πανεπιστήμια που μας αξίζουν». Όσο η κατάσταση δεν αλλάζει, αυτή η φράση –δυστυχώς- μοιάζει να επιβεβαιώνεται. Όλοι κλείνουν τα μάτια, μπροστά στα προβλήματα των Πανεπιστημίων, εδώ και χρόνια. Και τα χρόνια είναι πολλά…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου